a short story by Janina Barofsky, Plattdeutsch Schleswiger Varietät
Vörig Johr geev dat op uns Navershoff en lütte Stark, de heet Carolina. De weer gor nich so lütt man doch en beten wat lütter as de annern Starken ut se ehr Koppel. Dat mag ok doran liggen, dat se en beten wat ehrder op de Eer kamen is, as dat egentlich vun de Buerslüüd utrekent warrn is. Man, Carolina hett dat nich stöört. Se hett jümmers mit Apptiet ehr Melk drunken un is över’t Johr to en smucke lütte Stark ranwussen. Nu keem de Tiet dat se mit de annern Starken över´n Sommer op Koppel schull. De Buer harr den groten Veehhänger ankoppelt un denn güng dat los. Eerst wull vun dat Jungveeh keen op dat dorige Ding rop klattern. Man, nieschierig weren se doch. Cathi maak den Anfang. Eerst een Been, denn dat annere Been un denn, mit enen Jump, beid Achterbeen achteran. Op den Hänger geev dat lecker Schroot, dat rööken de annern ok un so harrn se dat op eenmol ielig achteran to kamen. De Buer fohr den Hänger op de Koppel rop, leet de Ramp dal un swutsch huul al dat Jungveeh af. Blots för en poor Sekunnen. Eenmol an’t annere Eck vun de Koppel un denn in’n Galopp wedder torüch. He, de Buer, weer tofreden. He sett sik wedder op sien Trecker un juckel wedder na Huus hen. En poor Daag lang güng allens so sienen Gang, man, denn speel sik wat af, dat weer villicht snaaksch. Carolina snabuleer Gras un Kruut as jümmers un mit eenmol mark se, dat dor en Tuun twüschen se un de annern Starken weer. Ahn dat mittokriegen weer se bi’t Freten in’e Lunk schierweg ünnern Tuun dal wannert. Dat kunn sik man blots so todregen, wieldat se so lütt un de Tuun in de Lunk so hooch baven weer. As se sik en beten besunnen harr, maak se sik op den Weg na dat Holt hen.
Se keek sik eerstmol üm. So bannig vele Bööm hett se noch nienich sehn. Man, se weer nieschierig un dat röök allens so fien un so tapp se deper in’t Holt rin. Dat weer al düüster man, koort dorna weer dat Holt so dicht, dat dat tappendüüster weer. Carolina kunn meist gor nix mehr sehn. Op eenmol höör se en Knacken in’t Buschwark. Se verjaag sik richtig un kroop ünner en Busch. Heel sachten schuul se ünner de Bläder dörch un keek, keen oder wat dor dörch’t Holt klabasterde. „Nanu!“ Dach se, „ Wat is dat denn för en Deert? So een heff ik ja noch nie nich sehn.“ En swart-brun Deert mit Bosten stapp an se ehr Versteck vörbi, grunz dorbi un snüffel deep mit de Nees in de Eer rüm. „Entschülligt Se“, see Carolina, „ik bün Carolina un wokeen sünd Se?“ Dat Bostenveeh verjaag sik örntlich. Man, he versöch sik dat nich anmarken to laten. „Dammi!“ See he, harr sik aver glieks wedder fungen, „ik bün Karsten, dat Wildswien. Un wat maakst du hier? Du büst doch en lütte Koh oder nich? Höörst du nich to de annern op de Koppel?“ „Ja,“ anter Carolina, „ik glööv, ik bün utneiht, miteens weer ik op de anner Siet vun de Koppel un dor harr ik mi dacht, kann ik doch ok mal in’t Holt kieken. Siet ik op de Koppel bün, hett mi dat al intresseert, woans dat hier wohl utsüht. Wullen wi beiden uns nich en beten tosamen de Fööt verpedden?“ „Och worüm nich.“ See de Ever un so güngen de beiden noch en beten wat deper in’t Holt. Op eenmol hören se een snuckern. „Hest du dat ok höört?“ fröög Karsten. „Ja“, see Carolina. „Keen mach dat wohl ween?“ Se möken sik op den Padd üm natokieken, keen dor so gräsig snucker. Se kemen dichter, dat weer nu ok kenn Snuckern mehr, dat weer en richtig luut Hulen un Jaulen. As de Larm so luut weer, dat se dat meist nich mehr utholen kunnen, segen se ok al dat Mallör. En lütt Kitten weer mit sien Poot in en ole Colabüss peddt. „Dammi!“ See Karsten, „woans schallen wi di dor denn rutkriegen?“ „Ik weet dat nich“ jammer de lütte Katt un see achterop: „Ik will na mien Mama hen!“ „Keen is denn dien Modder?“ fröög Carolina. „Dat is Stina, wi wahnen op den Buernhoff.“ See de lütte Katt. „Na du maakst Spaß,“ see Karsten, „op welken Buernhoff denn?“ Dor füng dat lütte Ding wedder an to blarren. Karsten föhlde sik schlecht. Man, in Carolina ehren Bregen bimmelte dat. „Stina de Katt, dat heff ik doch al mal höört,“ dach se. Un dor full ehr dat wedder in. „Ik glööv, ik kenn dien Modder, de wahnt bi mien Buer op den Hoff un hett in uns Stall jümmers Müüs fungen.“ So möök de Grupp sik op den Padd na den Buernhoff hen. Man, dat Kitten kunn förwiss nich lopen, mit de dorige Colabüss an ehr Poot. Karsten nöhm ehr twüschen siene Hauers, dor weer dat teemlich kommodig för dat lütte Ding un denn güng dat los, dörch dat Holt dörch, na de Straat hen. „Ik glööv dat is beter un lopen nich langs de Straat lang, ik weet en Weg dörch Wischen un Feller, de föhrt ok dorhin wo de Straat henföhrt. Carolina, wenn wi de Straat överdweren, muttst du kieken, wat dat noch so utsüht as op dien Fohrt mit den Hänger.“ See Karsten. So hebben se dat denn ok maakt, bit dat de lütte Katt twüschen Karsten sien Hauers dat Wrangeln anfüng. Karsten rullöögde blots man Carolina fröög: „Wat spaddelst du denn so, lütt Katt, is dat nich mehr macklich noog för di?“ „Doch,“ anter de lütte Katt, „man, ik mutt so nödig mal pullern un ik weet gor nich, woans ik dat henkregen schall, en Lock to buddeln, mit de Doos an de Poot.“ „Ach see Carolina,“ de al mal sehen hett, wo sünnerbor Katten sik mit dat Miegen anstellen doon, „dat kriegen wi allens torecht. Ik hölp di.“ de Katt klatterde vun Karsten sien Snuut dal un Carolina buddelde mit ehre Klau en Lock för de Katt. So kreeg se dat goot torecht un se kunnen wiedertrecken. To Foot weer de Streck doch orrig wat länger, as mit’n Trecker, man, so harrn se Tiet, ’n beten to snacken. „Wo heetst du egentlich?“ Fröög Carolina dat Kitten. „Minka,“ see de Katt. „Un Minka,“ see Karsten, „woans büst du so deep in’t Holt kamen, alleen un ahn dien Modder?“ „Toeerst weer ik ja nich alleen,“ anterde Minka. „Ik harr mit mien Bröder un Süstern Fangen speelt. Man, se hebben mi jümmers foorts kregen un dor heff ik to mi seggt: „Dütmal löppst du wieder weg, düttmal schallen se di nich kregen.“ Un ik bün lopen un lopen un lopen, bet dat op’n Mal so dull in miene Poot pierde. Ik wuss gor nix mit mi antofangen, ik wuss gor nix mehr un denn sünd ji al üm de Eck kamen, so weer dat.“ „Wo goot, dat wi di funnen hebben,“ see Carolina. „Kiek an, ik glööv dor vörn is al de Straat un dor achter den lütten Barg dor is mien Stall, vun dor is de Buer mit uns los na de Koppel hen fohren.“ Karsten see: „Ik glööv, denn is dat för mi nu an de Tiet, op Weddersehn to seggen. Ik mutt de Buerslüüd nich övern Weg lopen. De verfehren sik jümmers so, wenn se en Wildswien sehn un keen Flint to Hannen hebben.“ „Dat is würkli schaad,“ see Carolina, „man, wi warrt uns seker bald mal wedder bemöten. Dat Holt is ja nich wiet wech vun de Koppel un ik würr di so geern ok de annern vörstellen. Man, ik glööv, du muttst uns besöken kamen. Vör ik wedder op de Koppel kaam, sett de Buer wiss den Draht dal.“ „Dat schall doch keen Hinner ween. Maakt dat goot, ji beiden.“ Anter Karsten un dampde af. „Maak dat ok goot un velen Dank, dat ik op diene Nees rieden dörv!“ rööp Minka em noch achterna. Carolina legg sik hen, dormit Minka vörsichtig op ehren Kopp klattern kunn. De Doos weer ja jümmers noch an Minka ehre Poot. To´n liggen keem se so, dat de Achterpoten rechte Siet un linke Siet vun Carolinas Hals dal bummelden de lütte Kattenlief hüng över Carolinas Kopp un de beiden Vörpoten mit Büss an, legen op Carolinas Bless, merrn twüschen ehre Oogen. Se seeg meist ut, as so’n Pingstoss. So kemen de beiden över de Straat, den lütten Barg rop un wedder dal un op den Hoffplatz vun´n Buernhoff rop. Dat weer villicht en Begröten. „Dor sünd ja uns beiden Utrücker“ freu sik de Buersfruu. „Sven, kumm gau un bring de Klipptang mit, ik glööv, uns Minka bruukt Hölp.“ De Buer keem gau un mit en poor Knipsen weer Minka wedder frie. Se harr twors en lütten Snitt an se ehr Poot aver dat seeg nich so leeg ut. Jüst as se frie weer, keem ehr Modder mit de annern Kitten üm de Eck. De hebben sik villicht freut un Schimp för dat Utneihen hett dat ok nich geven. Minka wull so un so nie nich wedder so wiet vun to Huus weglopen. Carolina keem eerstmol in’n Stall. As se sik dat al dacht hett, wull de Buer eerstmol den Tuun ’n beten wat dalsetten. Twee Daag later dörv se denn wedder rut. De annern hebben ehr mit vele „Muuuhs“ grööt un an’n Rand vun’t Holt seeg Carolina Karsten. As de Buer weg weer see se to de annern: „Kaamt man mit, ik will ju een vörstellen.“